Netwerk
Als je verhuist naar een ander dorp of stad, laat je meer achter dan een leeg huis. Je laat ook een sociale structuur achter, waar je onderdeel van hebt uitgemaakt. In mijn geboortedorp waren twee verenigingen, die een wezenlijk onderdeel waren van de sociale structuur van het dorp; de muziekvereniging en de volleybalclub. Als je in het dorp kwam te wonen werd je lid van één van beide. Het lidmaatschap garandeerde een minimaal sociaal niveau en als je dan ook nog kinderen op een school had of je was actief voor de kerk, dan kwam je een heel eind in het sociale leven.
Ik heb altijd gedacht dat ik zou verzuipen in een grote stad, maar dat is niet zo. Dat hangt van meerdere factoren af, die soms op eenzelfde manier functioneren als in een dorp. Waren in Lutjegast de Harmonie en het volleybal sociaal belangrijk, in Enschede fungeren niet alleen de voetbalverenigingen als sociale opvang, maar ook verenigingen als tennisclubs en - dit was nieuw voor mij - speeltuinverenigingen. In Enschede is er een brede sociale cultuur van sportverenigingen, speeltuinverenigingen, buurthuizen en politiek.
De afgelopen weken is weer eens duidelijk geworden dat deze structuur nog steeds bestaat en nog steeds functioneert. In de Zomernota had het college een bezuiniging van 40.000 euro opgelegd aan de samenwerkende speeltuinverenigingen. Ik kreeg de indruk dat niemand echt rekening hield met die bezuiniging, want dit was ondenkbaar, totdat de raad ermee akkoord ging. Toen moest de oude garde in het geweer komen om de zaak recht te breien. Maar er zijn meer van deze akkefietjes; de zwembaden, die gesloten werden en/of worden en nu toch weer hoop mogen koesteren, de thuiszorg die met uren en minuten moeten werken, wat het college niet wil. O, nu wel, of toch niet? De klinkers van de es die liggen te wachten op een beslissing van de gemeente. O, ze zijn al weg? Verkocht aan een groothandel in stenen? Daar verdient iemand een paar rooie ruggen, zeggen ze in Amsterdam geloof ik.
Het is niet altijd mogelijk alle inwoners het naar de zin te maken, dat begrijpt iedereen, maar het minste wat je kunt doen is consequent zijn. Er zijn partijen, die met keiharde standpunten de verkiezingen ingaan en deze bij de eerste hobbel inleveren. Het rare is dat de gedane uitspraken en toezeggingen geen rol lijken te spelen bij de verkiezingscampagnes. Let maar op; die bezuiniging op de speeltuinen gaat niet door.
Jan Visser